Vakantie: wie is er niet dol op?
Nou eh.. ik, sinds ik Lyme heb. Elke keer weer heb ik weken van tevoren al nachtmerries over dat ik m’n koffers (want met 1 red je het echt niet met een veeleisenende chronische ziekte) niet ingepakt krijg. Ik blijf maar pakken en pakken en ik kom maar niets verder. De gevoelswaarde is een beetje die van de universele droom waarin je vergeten bent te leren voor je eindexamen, of die waarin je probeert te vluchten voor een gevaar, maar niet vooruit komt met rennen: dikke paniek. Dat was dus Pre Baby. Negen maanden post bevalling breekt het angstzweet me letterlijk uit als mijn vriend het woord ‘vakantie’ alleen maar uitspreekt. ‘Vakantie’ betekent totale chaos in mijn strak geregisseerde dagelijkse leventje. En door de neurologische gevolgen van de Lyme raak ik tegenwoordig het overzicht totaal kwijt als iets niet helemaal gaat volgens plan. ‘Vakantie’ is, met andere woorden, dikke stress.
Wat ook niet echt hielp is dat Skye een paar dagen voor de vakantie besloot om ineens 10 ontwikkelingsstappen tegelijk in te zetten. Van een tevreden in de box liggende baby veranderde ze in een rondtollend gevaarte dat net genoeg spiercontrole had om zich continu in de nesten te werken en net te weinig om zich er zelf weer uit te halen. Ze kon bijna goed zitten, bijna goed tijgeren, bijna goed kruipen, en had ineens over alles een mening. Een brokje in het eten: pets! eten weg slaan. Mama loopt even een decimetertje van Skye vandaan: brullen! De melk is iets te koud, warm of lauw: gooien! met die fles. Het lakentje van het ledikantje ligt net iets anders dan normaal: hele nacht wakker blijven. Met andere woorden: ik had er zin in, in ‘de vakantie’.
We zouden naar een vakantiepark gaan op loopafstand van ons huis zodat we gemakkelijk 2 keer konden rijden om onze volledige inboedel te verplaatsen naar de bungalow. Helaas vond vriendlief dat een paar dagen voor de gevreesde vertrekdatum ineens geen goed idee meer (Ja Hallo!, kon je niet een jaar van tevoren een vergunning aanvragen om je mening te mogen veranderen?!!). Alles moest in 1 x mee. Ik compleet overspannen. En onredelijk. En dan was ik ook nog zwaar aan het Herxen, wat ‘Lymes’ is voor je ongelooflijk kut voelen. Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen dat ik zelfs dacht dat ik een fluitende Clown door mijn slaapkamer zag kruipen. En ik vind weinig enger dan fluitende mensen, alleen Clowns, eigenlijk. Kun je nagaan. Onze gesprekken in die tijd gingen ongeveer zo. Mijn vriend: ‘Kan ik nog iets voor je doen om te helpen?’ Ik: ‘Ja, stoppen met ademen bijvoorbeeld’ (omdat dat geluid zo irritant hard was, dat snapt hij toch zelf ook wel?). En, geschrokken van het toch wel erg definitieve karakter van deze sanctie, er snel aan toevoegend: ‘niet te lang dan he’. Op een gegeven moment was hij het zat. ‘Vrouw, hou nou eens op met stressen, ik ben er ook nog hoor!’ ‘Ja’, dacht ik stilletjes, ‘dat baart me nou juist zo’n zorgen’. Je moet weten dat wij de afgelopen maanden als een soort Skye-verzorg-ploegendienst geopereerd hebben en elkaar sinds de bevalling niet meer gezien of gesproken hadden. We moesten dus weer even aan elkaar wennen.
Maar goed, we zaten in de auto, ein-de-lijk. Weliswaar zonder mijn slaap-gear (oa een extra luchtbed en matras om de druk op mijn zenuwen te verlichten) en enig verzorgingsprodukt (ach, ik rock gewoon de een tikje gedateerde net-uit-bed-look), maar alles voor Skye zat erin. En als je een deur open deed flikkerde alles er weer uit. Halverwege nog even gestopt om de hond in te laden, die we per ongeluk aan het imperial op het dak van de auto hadden vastgemaakt, maar verder ging de reis goed.
Toen begon de volgende uitdaging: Het SLAPEN. IN EEN VREEMD LEDIKANTJE. Kort gezegd: het slapen ging na wat startproblemen ontzettend goed. En Skye vond “Vakantie” fantastisch. Ze gierde al van het lachen als we alleen maar met de reisbuggy over die bospaadjes met kabouters langs het pad naar ‘de Dome’ wandelden. De kinderen, de speeltuin, de dieren, zelfs de takke-herrie van de live-muziek: Skye was feeling entertained.
Ze was ook een echte kindermagneet. Zat ik met haar in de speeltuin lekker te spelen, kwamen er allemaal grotere kinderen baby-kijken en kusjes geven. Sommigen bleven uiteindelijk plakken voor een kletspraatje met mij. Hun hele ziel en zaligheid kreeg ik te horen. Ik werd zelfs uitgenodigd om ‘s avonds mee te gaan lasergamen in het bos. En terwijl vriend met zijn mobiel zat te spelen op het aangrenzende terras vroeg ik me af hoe zorgwekkend het is dat ik geen moment het idee had dat ik een kinderlijk gesprek voerde. Dat we precies op dezelfde golflengte zitten, Lieke, Damian, Skye etc. en ik. Alleen met Destiny konden we niet bonden. Nadat ze een aantal keer zand in Skyes oogjes had geschopt en ik herhaaldelijk had uitgelegd dat dat pijn doet, en dus niet mag, heb ik Destiny maar aan haar lot over gelaten.
Het zwemmen hebben we maar even gelaten voor wat het was. De gedachte aan al die in het water poepende dreumessen en de bijbehorende e coli’s vonden we het potentiele extra plezier niet waard. Bovendien, hoogst waarschijnlijk zou onze lieve kleine Skye, die altijd erg moeilijk haar nr 2 kan doen, in zo’n openbaar zwembad natuurlijk direct buikloop krijgen. Haar gevoel voor ironie is al vroeg ontwikkeld. Daar kan geen zwemluier tegenop. Iedereen weet trouwens toch dat zo’n zwemluier puur en alleen show is voor de mensen zonder kinderen he? De poep loopt er echt wel gewoon uit, in het water. Anyway…. niet gezwommen dus. Ik had toch geen bikini bij me. Paste niet meer in de auto.
Natuurlijk is zo’n vakantie alleen maar leuk met een kind onder de 10. Als je het concept kent, dan weet je dat je iedere dag je routine compleet moet aanpassen omdat je anders telkens dezelfde mensen tegen het lijf loopt. En de filmpjes van Puk en Pelle, en Bollo (de park-animatie), begonnen op dag 3 gaten in ons gezamenlijke IQ te knagen. Maar Skye bleef genieten en wij dus ook. Helaas had ik 5 van de 7 dagen de moeders van alle hoofdpijnen en voelde ik me ziek en zwak. Waarschijnlijk gedeeltelijk door de voorafgaande stress en deels door het slaapgebrek ter plaatse omdat ik dus nergens op kon liggen. Toch vind ik het project “Vakantie met baby’ geslaagd. Moeten we snel weer doen. Alleen blijft de hond dan thuis, dan kan ik nog iets voor mezelf meenemen. Wat kalmeringsmiddelen, of een bikini ofzo.
Geweldig en zo herkenbaar;-)
Ik lach nog even door..echt supergrappig. Hou je taai!