Brain Fog

O my, o my, o my. Hoe ga ik dit uitleggen?

Dit denk ik regelmatig als ik weer een aanvalletje heb van wat Lyme-lotgenoten meteen zullen herkennen als “Brain Fog”: mist in je hersenen, oftewel totale stupiditeit in mijn geval.

brain fog 2

Het overkomt mij voortdurend: ineens m’n postcode niet meer weten (genant!, ‘eh, ja, ik ben nogal veel verhuisd in m’n leven…’), woorden achterstevoren schrijven, of nog spannender: in spiegelbeeld, midden in een zin niet meer weten wat ik aan het vertellen was (en dan stil vallen met een creepy lege blik op m’n gezicht).  En altijd maar proberen je eruit te lullen. Dat je niet meer weet waar iemand al z’n hele leven werkt, wat iemands geslacht is, hoe zijn (of haar?) kinderen heten (of had hij nou een dozijn katten in plaats van kinderen?). Ik ben eraan gewend, maar ik haat het. Alzheimer Light, noemde ik het altijd.

Nou, sinds afgelopen vrijdag gaat dat ‘light’ niet meer op. Ik kom er niet meer mee weg.

De hele dag was al niet optimaal. Te vroeg op, te weinig geslapen vanwege de nog steeds bevroren schouder, een niet meewerkende met voedsel smijtende dreumes, haasten naar de trein, en uiteindelijk chagrijnig en toen al wat wazig, neerstorten in de ochtenddrukte. Na de reis van 3 uur kwam ik zonder de gebruikelijke pijnstillers in m’n systeem aan bij mijn orthopeed. Ik wilde eens voelen hoe zeer mijn schouder deed zonder 8 pijnstillers per dag. Na 15 injecties in mijn schouder en spieren,  flink gebeuk, getrek en gesjor aan mijn verschrompelde, ontstoken schouderkapsel wist ik dat ik een calculatiefout had gemaakt om juist deze dag te kiezen om te experimenteren met mijn pijngrens.

Gelukkig overleefde ik de sessie, fysiek althans, nat van het angstzweet, en een record nivo van  wazigheid in m’n hoofd (die ik toeschrijf aan een bijna-dood-ervaring tijdens de behandeling). En niet te vergeten: een enorme druk op mijn blaas. Waarschijnlijk was ik in mijn armzalige toestand al en dag of wat vergeten te plassen. Ik dacht nog,  heel verstandig, om even gebruik te maken van het toilet, voordat ik aan mijn 3 uur durende terugreis begin. Ik zou het waarderen als je datgene wat nu volgt niet verder vertelt.

Ik ging het toilet in. De 2 dokters liepen ergens rond in de buurt van de enige deur die mij van de praktijkruimte scheidde. Ik hoorde aan de relatieve stilte dat er nog geen andere patiënt aanwezig was. Alle aandacht op mij gevestigd dus. Met mijn goede rechterarm trok en sjorde ik mijn broek omlaag. Ik parkeerde mijn nutteloze linkerarm op mijn bovenbeen, ging zitten, en gaf mij over aan de verlossende drukverlaging in mijn onderlijf. Ergens in de verte hoorde ik een stemmetje zeggen: ‘waar blijft het gebruikelijke geklater?, maar ik had eens geen zin om in discussie te gaan met mijn eigen hallucinaties. Dus maakte ik de klus af. Ik vond het wel enigszins opmerkelijk, moet ik toegeven, dat ik wat weerstand voelde bij uitvoeren van mijn daad. Na afloop bleef ik nog wat versuft, lichtelijk ongepast euforisch, op de bril zitten, en ineens drong het tot me door wat er niet klopte. De ontluisterende gedachte die langzaam en hortend en stotend doordrong tot mijn bewustzijn was: “Ik. Heb. Mijn. Onderbroek. Niet. Naar. Beneden. Gedaan. ” …….. Gewoon dwars door de ongelukkige stof gewaterd.

Onmiddellijk vervaagt de schoonheid van het zojuist nog zo gelukkige moment. Shitterdieshit! Hoe ga ik dit oplossen? Ik probeer er achter te komen of de dokters al bezig zijn met iets anders dan aan mijn deur luisteren. Helaas hoor ik niks. Het hele voorval blijkt ineens extra vervelend aangezien het me opvalt dat ik die ochtend kennelijk een legging uit de kast heb getrokken die zijn fatsoenlijke levensduur al een tijdje geleden gepasseerd is (hetgeen ik waarschijnlijk al eerder had kunnen merken aan de dunner wordende stof op knieën en billen en het afzakken van de tailleband). Schoenen uit, overjarige legging uit, onderbroek voorzichtig uit. Onderbroek uitwringen boven het toilet. Volgende stap: een een goede plek vinden om me van het belastende bewijsmateriaal te ontdoen. Yes! In de hoek van het toilet vind ik een grote, anoniem ogende prullenbak. Doorschijnende afzakkende legging weer aan, schoenen dito, handen uitvoerig wassen en de hele terugreis doen alsof je niet weet dat iedereen recht in je kruis kan kijken. Gelukkig heeft de Brain Fog mijn acteervermogens gespaard dus ik kwam vast zeer zelfverzekerd over. Sterker nog, waarschijnlijk ben ik een nieuwe kledingtrend gestart in de regio Dordrecht/Rotterdam.

Zie je dus de komende tijd jonge hippe meiden en jongens met een kapotte legging en een doorschijnend kruis ergens in de trein of in de stad: ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me. Trend of geen trend, het blijft onsmakelijk om naar te kijken, tenzij dit jouw specifieke stiekeme sexfantasie is.

Bij deze zou ik mijn mede-Lymies willen uitdagen om je meest genante Brain Fog verhaal met me te delen. Ik ga er uiteraard discreet mee om.  Vergeetachtige mensen, personen met psychische aandoeningen, iedereen verslaafd aan versuffende medicatie, of in cafeïne -onthouding, wie dan ook met niet aangeboren hersenletsel, of op een streng dieet, vrouwen met PMS (vergeet ik iemand?), workaholics en alcoholisten: jullie verhalen zijn uiteraard ook van harte welkom. Misschien kunnen we samen een nieuwe trend zetten?!

x Marielle

 

open-kruis-micro-wikkelpanty-001-01