Out of control.

Zo voel ik me. Alles, zowel in mij, als buiten mij, lijkt zijn eigen leven te leiden. Op geen enkele manier rekening houdend met mijn wensen en verlangens. Want, wie ben ik nou helemaal? De hoofdrolspeler in een verhaal dat een naam zou kunnen hebben zoals: ‘Het tragische leven van een ooit best wel veelbelovend meisje, van wie uiteindelijk helemaal niets terecht kwam’? Dan staat er straks op mijn steen: ‘Dit was het dan.’ Met een teleurgestelde emoj erachter.

Ik heb al vaker geschreven over rare, vervelende en grappige dingen die mij zijn overkomen door een compleet verstoord brein, Mijn orthopeed herinnert zich waarschijnlijk nog wel dat ik op zijn toilet vergeten ben mijn ondergoed omlaag te doen voordat ik, volledig overtuigd van mijn correctheid, mijn ondergoed doorweekte). Inmiddels zijn de toilet-perikelen ook hun eigen leven gaan leiden, want ik weet nu regelmatig niet meer wat ik daar zit te doen. Als je je daar niets bij voor kunt stellen, wat mij zeer gezond lijkt, dat gaat zo:

Ik moet plassen. Ga naar de wc. Doe, jaja ik leer, deze keer wel mijn broek en ondergoed omlaag, Ga zitten en begin. En ineens krijg ik een brain wave; ik heb ofwel acuut geen enkel idee waar ik ben, ofwel ik vraag me plots af of dit wel de geschikte plek is voor deze actie, ofwel ik schrik omdat ik me niet herinner dat ik mijn kleding deze keer wel in de juiste positie heb gebracht. Wat volgt is een korte paniekaanval met meteen daarna een diep gevoel van eenzaamheid en wanhoop. Omdat ik dit niet kan stoppen. Omdat ik mezelf verlies. Omdat ik niet weet met wie ik, hoe, hierover zou kunnen praten (als dat al zin zou hebben want ik vergeet het gesprek waarschijnlijk toch weer grotendeels). Omdat ik niet als een kaarsje uit wil gaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

Ik weet zelf ook echt wel dat ik vaak geen leuk gezelschap ben. Mijn hersenoverprikkeling is verergerd. Veel. Ik kan er niet meer tegen als er van alles om me heen gebeurt, Skye continu praat en elke 30 seconden een reactie van mij vraagt, Joost op en neer ijsbeert in de keuken en 15 keer loopt voor 1 kopje koffie, als de schoonmaaksters ondertussen luid Pools (denk ik) sprekend (lees: markt-waardig schreeuwend) binnenkomen en om me heen het huis in elkaar beginnen te stampen, schoppen en beuken, of als er iemand met een lepeltje in een kopje klingelt…

KLING KLING KLING. Niemand die het hoort, niemand die het opvalt. Maar bij mij voelt het alsof er een aambeeld in mijn gezicht wordt geslagen, keer op keer op keer. Ik MOET de ruimte verlaten, maar dat kan niet. Skye moet naar school, de schoonmaaksters zijn overal en als ik even wegloop stopt Skye met alles, zodat we zeer zeker nog meer moeten haasten en alsnog te laat komen, waardoor zij overstuur naar school gaat, een rotdag heeft, en ik dat s middags weer moet opvangen. Ik MOET dan mijn vingers in mijn oren doen, maar dan kan ik mijn handen niet meer gebruiken en er is zoveel te doen nu. Ik draag oordopjes aan een lint om mijn hals, die MOET ik indoen. Maar nu versta ik S helemaal niet meer en loopt alles alsnog in het honderd. Ik zie, en hoor nu ook, S boos en verward worden, maar ik versta niet wat ze zegt. Ondertussen wordt J ook boos omdat ik niet tegen de geluiden kan die hij maakt. Kennelijk is dat soms iets heel persoonlijks voor anderen. Mijn gehoor- en hersenschade. (Nee, ik begrijp echt wel dat het moeilijk is om te leven met iemand die zo overmatig gevoelig is, echt, heus).

Maar godverdomme mensen! Ik lijd, met een hele lange ij. Daar hoef ik geen lintje voor. Maar het verklaart wel het een en ander. En ik probeer nog altijd zo vaak mogelijk de beste optie te kiezen uit alleen maar slechte of er er een op magische wijze te manifesteren waar er geen is.  Omdat ik niet als een kaarsje uit wil gaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

Ik begrijp ook, dat iemand die geen leuk gezelschap is, op een gegeven moment al zijn/haar credits bij je heeft verbruikt. Gewoon door er nooit bij te zijn als er iets te doen is bv. Of door niet meer te weten wat te vragen. Doordat ik bijna alle tijd die er is, die ik kan gebruiken, nodig heb om normale dagelijkse dingen te doen, zoals douchen, wassen voor Skye zorgen, en eten klaarmaken. Of gewoon het eten opeten zelf, want ook dat kost me  eigenlijk te veel energie. En daarnaast natuurlijk het onmogelijke dieet zo goed mogelijk volgen, met veel vet en calorieen, ja veel vlees (super not-woke natuurlijk), weinig anders, want al het anders geeft een extreme reactie in mijn lijf en vooral mijn hoofd. De dagelijkse koffie-klysma’s, die 2 uur kosten en ik soms alleen maar ‘s nachts kan doen. Het rusten, dat minimaal 2,5 uur moet, maar heel vaak niet meer kan. Het managen van de hevige oog-, zenuw-, hoofd-, tand, buik- en gewrichtspijnen, die nieuw zijn. Of oud en terug van weggeweest.

Ik realiseerde me recent dat ik me vaak niet eens meer een echt mens voel. De corona-restricties hebben er meer ingehakt dan ik door had. Ik voel me nu overal teveel en ongewenst, omdat ik dat ook een lange tijd was. Ik voelde me een beest, dat buiten in de kou moest blijven met mijn gebroken voet, waar geen schoen omheen kon, in de winterkou, terwijl mijn vriendin binnen mocht gaan plassen en overal welkom was omdat ze wel een groen vinkje had. Ik voelde me een lepra-patient, die de school werd uitgebonjourd toen er wat mis was met Skye. Het leek wel een fort, waar ik mijn kind bij de poort moest achterlaten en daarna niet meer mocht zien wat er met haar gebeurde. Mensen die me vertelden dat het ‘dan toch mijn eigen schuld was’ als ik me niet liet injecteren of een te lange staaf chemicaliën op mijn hersenvlies liet deponeren, om een glaasje water in een cafeetje te mogen drinken. De Hema die me wegstuurde. De vrouw bij de slager die zei dat ik me aanstelde, dat ik heus geen longproblemen heb en heus wel een mondkap op kon. Het empathische individu dat het hart had mij een kindermoordenaar te noemen, waar Skye bij was. Alle mensen die vonden dat ik natuurlijk niet in staat ben om daadwerkelijk wetenschappelijk onderzoek te interpreteren. Of zij het dan wel waren zal vast wel ooit duidelijk worden. Maar het heeft me geraakt, en veranderd. Ik ben bang geworden. Om niet goed genoeg gevonden te worden. Om niet genoeg te zijn.  Maar ik wil niet als een kaarsje uitgaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

En tegelijk heb ik natuurlijk ook helemaal geen tijd, energie en zin meer in gesprekken over niks, in activiteiten die me geen plezier brengen, in moetjes, en verplichtingen, in praatjes die geen gaatjes vullen, in neppe conversaties waarin we allebei doen alsof we net iets leuker of beter zijn dan in werkelijkheid het geval is. Ik heb geen tolerantie meer voor nepheid en mijn bull shit radar staat op oververhitting ingesteld, zo strak.  Ik word compleet overweldigd door wat het leven van mij vraagt. Al heel lang, maar nog nooit zo sterk als nu. En nog steeds wil ik niet als een kaarsje uitgaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

Ik kan je vragen hoe het op je werk gaat. En heel waarschijnlijk drijft mijn aandacht dan weg, droom ik, terwijl ik ja-knik en ‘hmm-mmm’, van een tropisch land, ver weg, waar ik wil gaan wonen en mijn eigen gezondheidscentrum wil opzetten. En onthouden wat je allemaal zei… dat is steeds moeilijker geworden. Ik ben er niet trots op. Ik schaam me zelfs, terwijl ik het natuurlijk niet expres doe. Ik durf soms niet eens meer te vragen hoe het met je gaat, omdat ik weet dat ik belangrijke dingen vergeten ben die je me eerder hebt verteld. En soms weet ik ook dat niet meer. En dat is het omgekeerde van onverschilligheid; ik wil gewoon niet heel dom iets heel vervelends tegen je zeggen, en soms zeg ik dan maar maar even niks (wat, als je mij een klein beetje kent, duidelijk niet gemakkelijk voor mij is;-).

Het zal mijn frequentie zijn, die is te laag. Dat lees ik namelijk steeds op Facebook en dan is het dus waar. Want die hebben fact-checkers. Even off-topic, maar dan zal ik nu ook wel in de menopauze zitten, want sinds 1 januari krijg ik alleen maar reclames voor produkten die in 9 dagen mijn hele menopauze-belly zouden doen verdwijnen. Dank u, U Heilig Algoritme. Ik wist niet eens dat ik er een had. Zo’n belly. Gelukkig kan ik er nu dan toch iets aan doen.

Ik voel me ongekend alleen en eenzaam. Gelukkig zijn er een paar geweldige mensen die me nog steeds wel zien. Ook als ik echt even niet meer weet wie ik ben, herinneren zij mij daaraan. Zij weten het nog wel. Ik weet dat ik anders ben. Anders dan eerst. Anders dan jullie. Anders dan ideaal. Maar ik zit hier niet opzettelijk te proberen om altijd vervelend te zijn. Ik ben ook niet ineens onzichtbaar. Ik ben aan het OVERLEVEN. En ik voel dat ik langzaam maar zeker de strijd verlies. Ondanks alle inspanningen om mijn eigen dokter te zijn, diepgaande therapeutische technieken die een fortuin kosten en heel veel energie, alle onorthodoxe handelingen die ik dagelijks verricht, in de hoop op ietwat verbetering. En nog steeds wil ik niet als een kaarsje uitgaan.  Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

Ik bied mijn excuses aan voor het gebrek aan aandacht dat je van mij gehad hebt, en ik begrijp dat ik meningen heb die niet iedereen deelt. Maar ik kan niet oprecht, en oprecht niet,  mijn excuses aanbieden voor het zijn van NIET-PERFECT. Ik ben volledig, 100% niet perfect, en al zou ik willen, ik kan daar geen ene reet aan doen. Als er een land van imperfectie bestond, was ik de burgemeester. I live there, I own it.

Zie ik je daar? Drinken we een kopje water

 

DI-RECT – SOLDIER ON – YouTube