Midlifecrisis

Kut. Ik heb een midlifecrisis aka ‘De Ouwelullenziekte’.

blog midlifecrisis 1

Een paar weken geleden werd ik 40. Lentes, welteverstaan. En blijkbaar is dat een ding want er stond een bezorger aan de deur met een enorme bos rode rozen, sierlijk ingepakt met een lintje en een kaartje. Ik mompelde nog iets vaags als ‘zo’n joekel van een bos kan alleen van m’n schoonouders of van Joosts werk komen’, maar hij was echt van Joost. Laat ik nou voor 1 keer eens niet overdrijven: mijn kaak viel op de grond, ik plaste in m’n broek en wist een minuut of 10 geen woord uit te brengen. ‘Hier is iets heel erg mis’, meen ik nog gedacht te hebben. ‘Hij heeft een affaire. Nee, erger, hij moet weer overwerken en z’n secretaresse heeft hem dwingend geadviseerd om de, uit naam van The Firm, al bestelde bos rozen nog even snel te voorzien van een persoonlijk kaartje’. En toen pas daagde het me. Ik ben jarig. Ik had het kunnen weten want mijn verjaardag valt gek genoeg al mijn hele leven op 10 april. De avond ervoor had ik er nog wel even aan gedacht. Om 22.30 uur liet ik, heel casual,  vallen: ‘ik hoef denk ik geen huwelijksaanzoek meer te verwachten he, de komende anderhalf uur? Dan ga ik maar naar bed.’ Een super valse wijvenstreek natuurlijk, maar ik heb ooit de Wedding-deadline op 40 jaar gezet, en ik ben een vrouw van mijn woord, als het mij uitkomt.

Ik besloot mezelf eens te trakteren op een blik in de spiegel. We hadden elkaar al zo lang niet meer diep in de ogen gekeken. Dun piekhaar van jarenlang uitvallen, donkere wallen van het slaapgebrek. Figuur gaat er nog wel mee door, door het ziek zijn blijf ik dun. Alleen jammer van het gebrek aan zichtbare borsten, maar het kan altijd erger, ik had er een bochel bij kunnen hebben ofzo. Het geheel was met veel smaak afgestyled met een joggingbroek met klodders groen dreumeseten en hier en daar een gat op onstrategische plaatsen.

En ineens raakte het me. Ik ben nu 10 jaar echt heel ziek, een kwart van m’n leven. De helft van mn leven ben ik al niet echt in orde, dat is dus al 20 jaar. Vergeet het uiterlijke verval; de schade van binnen is vele malen groter. Stel dat ik als bij toverslag nu ineens helemaal genezen zou zijn, dan nog, wat zou ik dan nog kunnen doen? Ik vecht al m’n halve leven. Kan ik nog wel anders? Ik moet er trouwens niet aan denken hoeveel wederdiensten ik terug moet verlenen aan mensen die mij naar Godweetwaariestan hebben gereden en terug om dokters te bezoeken. Urenlang relationele sexuele diensten inhalen. Alle mensen afgaan met taart en champagne wiens verjaardag en huwelijk ik wegens ziek en zwak zijn heb gemist. De hele dag alles wat mijn Facebookvrienden posten tot in de derde macht liken. Maar daarna…. wat doet een gezond mens van 40 eigenlijk zo’n beetje op een dag? Ik heb werkelijk geen idee. Mijn ziekte is mijn full time job, de zorg voor mijn dochter parttime plus. Ik kan me er geen voorstelling van maken dat ik daarnaast ook nog maar iets anders zou kunnen doen.

En toen floepte ik dus in mijn midlifecrisis, of eigenlijk meer een mid-crisis-crisis. En dat bleek geen handige mindset als je toch al ziek en uitgeput bent en een eigenwijze dreumes hebt rondlopen. Ze ruiken het, die kleintjes, dat je niet helemaal je dag hebt. De geur van jouw angstzweet laat die rode hoorntjes boven op die über cute bolletjes groeien. Skye begon de dag door met haar voet door haar volle luier te schoppen en daarmee een catastrofe aan te richten die, als ik hem in zijn gruwelijke realiteit in 120 tekens had kunnen verwoorden, trending was geweest op Twitter (vraag me niet hoe haar dat lukte ondanks dat ik met mijn volle gewicht op haar lag om het te voorkomen). Ach, een beetje poep op de vroege ochtend, daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Kind uitgekleed, schoongeboend, muur enigszins gecleand (verven we wel over), kind weer aangekleed, op de grond gezet, mezelf schoongemaakt, uit- en aangekleed. Zweet op mn rug. Oke, door. En terwijl ik me omdraai om mn tandenborstel te pakken, zie ik Skye met de punt van een schaar in haar mondje voorbijrennen. WTF, hoe kom jij daar nou aan in 1/10 de seconde? Schaar afgepakt, kind hartstochtelijk huilen (niet van pijn natuurlijk maar van het haar zin niet krijgen). Oke goed, tragedie afgewend, door. Ik geef m’n kind voor de show haar tandenborstel, want tanden poetsen wil ze echt niet op het moment, en poets ff snel m’n eigen tanden. En dan merk ik ineens op dat het wel erg stil is achter me… Staat ze potverdorie met haar tandenborstel de wc te poetsen! De wc wel. He nee Skye, bah! Das echt heel erg vies meis. Babytandenborstel afgepakt, onder de hete kraan gehouden (tja het moet maar, daar wordt ze hard van), en in de volle overtuiging dat er nu toch echt niets meer mis kan gaan tref ik haar aan, op haar knietjes voor de wasmachine, terwijl ze die gore grijze rubberen band, waar alle zeep-en vuilresten in blijven zitten en die je nooit schoonmaakt, aan het uitlebberen is. O jee, o jee, o jee. ‘Bah Skye! Is bah!’ Ik had nog hoop dat ik pedagogisch sterker zou zijn in de opvoeding dan praktisch, maar het enige dat ik terugkreeg is een schaterende dreumeslach. Mama is boos, grappig! En terwijl ik zelf ook een slappe dreumeslach kreeg besloot ik dat de midlifecrisis maar even moet wachten. In ieder geval tot de dochter naar school gaat ofzo. Of totdat ze het huis uit is. Ik heb gewoon niet de tijd en ruimte om me vertwijfeld af te vragen waar mijn leven heen moet. Ik denk dat Skye me de weg wel wijst. In ieder geval voorlopig.

Maar voor alle vrouwen, en mannen, met een heuse midlifecrisis: ik adviseer de cursus : ‘Weten wat je wilt in 7 levels’ die ik op FB regelmatig voorbij zie komen. Sorry als ik hier iemand mee beledig maar ik kan niet nalaten stilletjes te schreeuwen: ‘Ik WEET wat ik wil maar ik KAN het niet, idioten!’. Zoals je merkt maakt het ouder worden elk mens milder;-)

Een lieve groet!

????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????