Ik weet het, ik heb veel te lang niets geschreven.
Ik kan daar allerlei smoezen voor verzinnen (geloof me, ik heb jarenlange ervaring in deze kunstvorm), maar de waarheid is: het ging gewoon niet. Mijn leven stond en staat zo op z’n kop, dat ik me verlamd voelde. Ik kon en durfde niet te delen wat er speelt, en verder viel er niets te vertellen.
Nu zit ik hier te bibberen, nog steeds te twijfelen: kan en wil ik dit nieuws delen met wie er ook maar (misschien per ongeluk) op deze site terecht is gekomen? Mijn antwoord is: ja ik wil. Ik ga mij helemaal bloot geven. Zo meteen ben ik naakter dan naakt. Kwetsbaarder dan ooit. En doodsbang. Dus ik vraag je: behandel mijn naaktheid met respect, dit is niet makkelijk voor mij.
Hier gaan we -schrik niet (te hard)- : ik ben zwanger.
Laat het maar even binnenkomen. Deze vrouw van 38 jaar, met chronische Lyme, is zwanger. Ik kan niet zeggen dat het geheel gepland was, dan zou ik liegen en daar houd ik niet van. Maar, hoe onmogelijk deze situatie vanaf het prille begin al leek, het gevoel bij ons beiden was eigenlijk meteen: als deze baby wil leven, dan willen wij dat ook, heel graag!
Ja, en de baby wil leven, dat is inmiddels wel duidelijk. Ze is een meisje en ze groeit goed. Dat is het goede nieuws. Daarnaast zou ik wederom liegen als ik zou zeggen dat het een makkelijke rit is. Naast het risico dat ik ons kind besmet met Lyme, de problemen die ik ondervind bij het vinden van artsen die dat risico willen erkennen (mijn eigen high profile internationale Lyme-arts heeft direct zijn handen van me afgetrokken), stapelen de complicaties zich op. Ik heb anderhalve maand vreselijke blaaspijn gehad doordat mijn nieren klem zaten, weken lang nachten gemaakt van maar 2 uur, abnormale stekende pijn in een borst, en helaas ook -doordat ik nu niet goed behandeld kan worden tegen de gevolgen van de Lyme- afschuwelijke kiespijnen, al bijna 3 maanden. En denk maar niet dat je wel geholpen wordt als het echt niet meer gaat. Als de oorzaak van iets niet direct duidelijk is, en als je atypisch reageert op standaard behandelingen, dan sluit je tandarts zijn computer gewoon om half 5 af, gaat hij vervolgens gewoon een maand op vakantie, is de wachttijd voor een pijnbehandeling gewoon 5 of 6 weken, en is daar geen uitzondering in te maken omdat je chronisch ziek en zwanger bent. Ook niet als je baby daaronder lijdt.
Ik heb al heel wat tranen gelaten. Gedeeltelijk van de hormonen, gedeeltelijk van pijn, en absoluut ook uit angst en teleurstelling.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit mag meemaken. Ik had het nooit verwacht. Zou er bewust nooit aan begonnen zijn. Maar ik ben er heel er blij mee. Dit onverwachte, sterke meisje is mijn allergrootste lichtpunt ooit. Maar ze is meteen ook mijn Achilleshiel. Ik kan het niet optimaal voor haar regelen met mijn Lymelijf en de onwil (en onwetendheid) van bepaalde medische ‘hulpverleners’ en dat is De Ultieme Test voor mijn geestelijke gezondheid.
Ik weet niet hoe de rest van de zwangerschap zal gaan, welke uitdagingen er nog bij zullen komen. Ik weet ook niet of dit kindje straks gezond ter wereld komt. Natuurlijk weet geen enkele zwangere vrouw dat, en dat troost me, maar in ons geval zijn de risico’s vele malen hoger. Ik kan alleen maar vertrouwen hebben in haar kracht en wil om te leven. En verder is het op het moment vooral ´volhouden, volhouden, volhouden´; een motto dat me al vaker door een lastige periode heeft gesleept.
Dus, tja, mocht ik de komende tijd weer wat schrijven en het komt iets te emotioneel of hormonaal over: daar heb ik dus wel degelijk een goede smoes voor. Ik heb er gewoon recht op. Vind ik.
Natuurlijk sta ik open voor vragen. Ik weet dat er veel vrouwen zijn met Lyme en een onvervulde kinderwens. Ik ben ook altijd blij met bemoedigende, meelevende of anderszins positieve reacties. Heb je bangmakende verhalen, kritiek of andere negativiteit: dat mag, vrijheid blijheid, maar laat mij er buiten alsjeblieft. Ik ben hoopvol en optimistisch, maar echt al bang genoeg van mezelf.