IN HET KORT

Ik ben Marielle. Een 30-ennogwat vrouw, die momenteel in het prachtige Brabantse land woont (je weet wel, waar het leven goed is, en ‘s avonds nog licht brandt), samen met haar vriend, hond en sinds november 2015 onze lieve dochter. Ik houd van de natuur, dieren, dansen, skaten, zwemmen, trampolinespringen, toneelspelen, thrillers, science fiction, Grey’s Anatomy & House, schrijven, en alle soorten humor behalve die van de Duitse zenders op zondagmiddag en Disney Channel. Ik ben vaak iets te eerlijk (naar de smaak van degenen die ermee  geconfronteerd worden, of dan goed voor me is). En heb van mijn moeder geleerd dat je voor je familie en vrienden moet opkomen, ook als dat betekent dat je op de vuist moet. Helaas, of gelukkig (want dan is er toch nog iets blijven hangen van mijn ouders pogingen tot opvoeden) heb ik dat ook meer dan eens gedaan in mijn leven.

En ik heb Lyme.

Chronische Neuro Borreliose. Oftewel: Late Stage Lyme Disease.

Dit betekent dat de ziekte zich, doordat hij niet op tijd ontdekt is, heeft kunnen verspreiden tot in elk deel van mijn lichaam en niet uitsluitend, maar wel bij voorkeur, mijn hersenen onklaar maakt.

Dus welk moeilijk woord ook je voorkeur heeft, ik ben flink de sigaar. Dat stukje over die liefhebberijen moet ik even inkorten tot het kijken van series (want lekker korte eenheden, die ik nog net kan volgen) en humor. Ik ben ooit afgestudeerd als psycholoog, maar heb jammer genoeg de laatste 6 jaar niet kunnen werken.

Waarschijnlijk heb ik de ziekte al jaren onder de leden. Maar sinds ongeveer een jaar weet ik dat mijn, tot dan toe niet geheel medisch te verklaren klachten, een echte ziekte met een echte naam vormen. Lyme dus.

Dit alles houdt in dat ik nu dus bijna 6 jaar niet heb kunnen werken. Dat ik al jaren vele, vele nutteloze bezoekjes heb gebracht aan even nutteloze artsen, en dat ik sinds een maand of 5 eindelijk een behandeling krijg. Ik benader het probleem vanuit zowel de reguliere medische kant ( antibiotica infusen) als holistisch. In de praktijk komt dit erop neer dat ik bakken vol met pillen slik, 16 uur per dag rust nodig heb, er een voor jou waarschijnlijk buitenaards aandoend dieet op nahoudt en de rest van de tijd niet zo veel kan doen omdat ik weinig energie heb, veel pijn en heel snel te moe word in mijn hoofd om bijvoorbeeld een gesprek te volgen, laat staan voeren. ‘Mijn lijf is mijn baby’, grap ik wel eens (en ik lach erbij als een boer met kiespijn natuurlijk). Een huilbaby die continu mijn aandacht nodig heeft.

Maar dit is niet alles wat ik ben. Ik ben niet meer dezelfde persoon als voor ik ziek werd. Maar jij bent ook veranderd in de afgelopen 6 jaar, toch? Lyme heeft veel dingen voor mij moeilijker of onmogelijk gemaakt, maar heeft me ook al veel wijze lessen geleerd over mezelf, andere mensen en het leven. Ik wil daarom ook niet ‘beter’ worden. Dat zou betekenen dat er iets mis is met MIJ. Ik zou me wel graag wat beter voelen zodat ik meer kan doen waar ik zin in heb en goed in kan zijn. En ik zou graag iets voor anderen willen beteken. Ik heb me niet voor niets ooit door een studie psychologie geworsteld, terwijl ik eigenlijk best nog wat vaker had willen feesten in de kroeg (en ik kan gelukkig zeggen dat ik dat ruimschoots voldoende gedaan heb). En als ik heel veel geluk heb, knap ik zover op dat ik ooit nog eens toneel kan spelen. Dat zou mij heel gelukkig maken.

Als je wilt weten hoe mijn pad van gezondheid naar waar ik nu sta gelopen is, lees dan verder bij Mijn Weg.